Αγαπητό μου ημερολόγιο,
«Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» έλεγαν στα χρόνια μου και έτσι εμένα τα βήματα μου, ως γυναίκα αλλά και αρχαία με έβγαλαν αναπόφευκτα στην έκθεση «Κυκλαδίτισσες», στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, όπου εκτίθενται φίλες και γνωστές, από τα εκείνα τα παλιά και καλά χρόνια και όχι μόνο. Και είναι όλες γυναίκες και όλες νησιώτισσες!
Πρώτη με υποδέχτηκε η κολισσική κόρη από τη Θήρα. Μου έκοψε την ανάσα έτσι όπως στεκόταν από πάνω μου αυστηρή και άκαμπτη με το δεξί χέρι στο στήθος. Τα μαλλιά της ήταν πολύ όμορφα πλεγμένα και ζήλεψα την ολόισια και ατσαλάκωτη φούστα της.
Σε μια αίθουσα δίπλα της με χαμηλότερο φωτισμό, είδα τρεις ιέρειες στο άδυτο, μια τοιχογραφία από το Ακρωτήρι της Θήρας γύρω στο 1600πΧ. Τέτοια χάρη, ομορφιά και κομψότητα αγαπητό μου ημερολόγιο δεν είχα ξαναδεί. Τα ρούχα τους, τα κοσμήματά τους, οι κομμώσεις τους, αυτές οι γυναίκες ήταν απλά υπέροχες!
Και εκεί λίγο πιο πέρα έστεκαν γυναίκες-γλυπτά από την Κέα του 1500 π.Χ. Και αυτές αυστηρές και επιβλητικές όπως η κόρη της Θήρας, είχαν όμως τα πιο πλούσια στήθη που έχω δει και τα τόνιζαν μάλιστα με μεγάλα κολιέ.
Περιπλανήθηκα και στις υπόλοιπες αίθουσες και είδα πολλές ακόμη γυναικείες μορφές σε αγάλματα, αγγεία και εικόνες, είτε αποδομένες συμβολικά και αφαιρετικά όπως τα κυκλαδίτικα ειδώλια, είτε πιο παραστατικά και ρεαλιστικά, όπως η αναδυόμενη Αφροδίτη της Δήλου του 2ου-1ου αι. π.Χ. άλλα και ένα σωρό άλλα ευρήματα όπως τα τάματα από αιδοία και στήθη αφιερωμένα στη θεότητα Ειλείθυια, τον σκελετό της «δαιμονισμένης» Νεϊκούς και την αλληλογραφία της Μαντώς Μαυρογένους.
Είναι τόσα πολλά τα εκθέματα, αγαπητό μου ημερολόγιο, οι χρονολογίες και οι ιστορίες που τα συνοδεύουν που θα πρέπει να την ανακαλύψει την έκθεση η καθεμία και ο καθένας ιδίοις όμμασι και να επιλέξει τις ιστορίες που τον αγγίζουν περισσότερο. Το σίγουρο είναι, πως όλα μαζί φωτίζουν τους ρόλους που κλήθηκαν να παίξουν οι γυναίκες στις τοπικές κοινωνίες των Κυκλάδων ανά τους αιώνες, ρόλους που μετατοπίστηκαν από τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς στις πιο περιορισμένες θέσεις που όριζαν οι καταπιεστικές πατριαρχικές δομές από τους ιστορικούς χρόνους έως και σήμερα.
Και το σίγουρο είναι ότι νιώθω και ότι εγώ μια από αυτές και ας μην είμαι Κυκλαδίτισσα!
Όπως αναφέρουν οι άνδρες(!) επιμελητές της έκθεσης: «η ισότητα μεταξύ όλων των όλων των ανθρώπων είναι ένας αγώνας με παρελθόν που ακόμη και σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί». Αλλά τι ξέρω και εγώ καλό μου ημερολόγιο μέσα στον ιδανικό ασπρόμαυρο δισδιάστατο κόσμο μου; Ίσως, ο κόσμος των τριών διαστάσεων να είναι πιο περίπλοκος και ίσως να μην αλλάξει και ποτέ όπως λέει και ο ποιητής, αλλά εγω ένα να ξέρεις: Θα συνεχίζω να ελπίζω!
Με αγάπη,
Logo Lady